- دوشنبه, 28 اکتبر 2013
- خبرنگار
- بدون دیدگاه
- یادداشت
- 3871
زودباوری در تغییر و موضع امریکا در برابر ما، یک پاشنه آشیل در روابط دیپلماتیک و مذاکرات هستهای ما خواهد بود. رفتار کشورهای همسایه ایران با تعاملات امریکا همیشه در یک فضای بیاعتمادی به سر میبرده است. فرهاد نظریان سامانی_مذاکرات هستهای در ژنو با حواشی منحصر به فرد خود پایان یافت. مسئلهای که مهم جلوه […]
زودباوری در تغییر و موضع امریکا در برابر ما، یک پاشنه آشیل در روابط دیپلماتیک و مذاکرات هستهای ما خواهد بود. رفتار کشورهای همسایه ایران با تعاملات امریکا همیشه در یک فضای بیاعتمادی به سر میبرده است.
فرهاد نظریان سامانی_مذاکرات هستهای در ژنو با حواشی منحصر به فرد خود پایان یافت. مسئلهای که مهم جلوه میکند، این است که باید این گام در کنار گامهای اخیر دولتمردان ما در نیویورک که از دیدار با گروه 1+5 تا دیدار خصوصی 25 دقیقهای آقای ظریف با جانکری وزیر امور خارجه امریکا و نهایتاً تماس تلفنی دکتر روحانی با اوباما بود، به صورت کلی نگریسته شود. هرچند کلیت روند، مورد حمایت رهبر معظم انقلاب قرار گرفته است، در جزئیات و برخی از تاکتیکها اما اختلافنظرهایی نیز مشاهده میشود که از آن میتوان به بحث تماس تلفنی اوباما با روحانی اشاره داشت.
درک درست از تغییرات محاسباتی حریف: با وجود گامهایی که دولت در راستای دیپلماسی و روابط و مذاکرات بینالمللی برداشته است، قطع به یقین تغییراتی را نیز در حریفان خود شاهد بوده است. به عنوان مثال، امروز مشاهده میشود که اوباما و کری رو به سوی کنگره آوردهاند تا اعمال تشدید در وضع تحریمها را به تعویق بیندازند یا ابراز تمایلاتی که گاه از مقامات امریکایی در جهت ایجاد رابطه با ایران انجام میشود که اینها در حالتی از امکان، میتواند تلقیکننده یک آدرس غلط به مسئولان مذاکره کننده و دیپلماسی کشور باشد. بحث اصلی این است که همان طور که در پاراگراف فوق بیان شد، عجله در امر دیپلماسی و مذاکرات یک سم مهلک است و این موضوع در این جا بیشتر مفهوم مییابد، چراکه امروز شواهد در حریف گویای روراست نبودن و عدم اعتماد به طرف مقابل است. امریکایی که حتی در مناسبات سیاسی، کوچکترین اعتمادی به همپیمانان خود ندارد و این سند را میتوان از جاسوسی و شنود مکالمات مقامات اروپایی توسط کاخ سفید فهمید. این همه، آن چیزی است که ما امروز از امریکا شاهد آن هستیم. پس با این تفاسیر چطور میشود به حریفی اعتماد کرد که اصل بدبینی سرلوحه تمام رفتارهای بینالمللیاش میباشد؟
اینجاست که نباید با یک امتیاز مصنوعی، ذوق زده شویم و همه چیز را به پای همین امتیاز خرج کنیم. زودباوری در تغییر و موضع امریکا در برابر ما، یک پاشنه آشیل در روابط دیپلماتیک و مذاکرات هستهای ما خواهد بود. رفتار کشورهای همسایه ایران با تعاملات امریکا همیشه در یک فضای بیاعتمادی به سر میبرده است. بحث عقد پیمان امنیتی امریکا در افغانستان علاوه بر نشستهای زیاد وزیر خارجه امریکا با مقامات افغان به علت بدبینی کرزای، به تعویق افتاده است و علت آن این است که مقامات افغانستان، وضعیت مناسبات قدرت و روابط دیپلماتیک امریکا را به وضوح تجربه و احساس نمودهاند و برایشان جای هیچ تردیدی را باقی نگذاشته است. در پایان اعتقاد نگارنده بر این است که در روند در پیش گرفته شده در عرصه خارجی، باید تیم مذاکره کننده گامهای متوازن و برابر در جلسات کارشناسی بردارد و فرصت ابتکار عمل را تنها نصیب خود کند و در فضای بینابین محور خوشبیانه- بدبینانه، مذاکرات را پیش برد.