دست و پایی بزن …

درست است که غیبت امام ما ، باعث همه مشکلاتمان است اما بیاییم از یک عینک دیگر به آن نگاه کنیم. غیبت برای ما یک فرصت مطالعه برای امتحان واز این جهت باعث رشد معرفت ماست.یازده رهبر معصوم را خداوند برایمان فرستاد. اما به دلیل اینکه نه آن ها،نه دین آن ها و نه رفتارشان را نمی شناختیم، آن ها را از خود دور یا پرپر کردیم.اما دوران غیبت برای ما فرصتی است تا به تاریخ نگاه کنیم، آن ها را بشناسیم و بعد در امتحان دیدار معصوم حاضر شویم؛تا مانند کوفی ها یا اهالی صفین و… با دیدن رفتارهای ظریف امام ، جا نزنیم و به قول امروزی ها کپ نکنیم.اما آیا انتظار، فقط خواندن دعای فرج است؟این چه حرفی است که به حضرت می گوییم: آقا بیا! اومیانمان بود. ما خواستیم که برود. و هرگاه که پشتوانه ی محکمی برای اقدامات جهانی اش فراهم کنیم،همان لحظه، لحظه ی ظهور است.امام جایی نیست که بیاید. او همین جاست و به محض آماده شدن شرایط،جلوی دیده ها ظهورخواهد یافت.اما باید بدانیم تا زمانی که از تشنگی راضی هستیم،هیچ وقت به دنبال آب نمی رویم و تا زمانی که به دنبال آن نرویم، آب به طرف ما نخواهد آمد. به قول رهبری، انتظار یک حرکت است نه بی حرکتی و چشم به راهی. و شهید آوینی چه خوب می گوید:« امام خمینی (ره) بودکه به ما آموخت، انتظار در مبارزه است». امام به ما یاد داد که نمی شود بنشینیم و ظلم ها را تماشا کنیم تا ظهور،جبری و خود به خود رخ دهد و بعد به کمک امام، همان ظلمی را که به آن راضی بودیم، از بین ببریم. چقدر این انتظار خنده داراست! اگر حضرت در مقابل چشم های ما نیست، دین و فرمان او که هست و خمینی به ما یاد داد که اگر در انتظار مصلح و منجی هستیم، باید به دنبال اصلاح و نجات بدویم. امام به ما یاد داد که اگر در حال غرق شدن هستی، تا آمدن قایق نجات، باید شنا کنی یا حداقل دست و پایی بزنی. حالا که با دیدن شباهت زیاد حوادث منطقه با روایات ظهور،آتش امید در وجودمان شعله کشیده، یادمان نرود که با حرکت وانقلاب خودمان، این شرایط شبیه به روایات را رقم زدیم و این نشانه ها بدون تداوم حرکت به مسیر نمی رسد. اطرافت را نگاه کن. ما کجای تاریخ ایستادیم؟

مگر در جستجوی ربّنای تازه ای باشیم

مگر نه صد دعا زین دست،یک نفرین نخواهد شد

به مشتاقان آن شمشیر سرخ شعله ور در باد

بگو تا انتظار این است،اسبی زین نخواهد شد

“علیرضا قزوه”

یادداشت : مصطفی افرند

انتهای پیام/