بسمه تعالی

پسر جان! از چه رو حالت خراب است ؟

زسوز دل همه جایت کباب است !!

حیا را خورده ای قِی کرده ای تو

خطا هم نزد تو عین صواب است

گمانم بود ، تو پاک و نجیبی

زبهر خلق ، تو یار و طبیبی

چو تقوا را زدودی از میانه

شدی تو دون صفت ، مردم فریبی

چرا دم می زنی از بی حجابی؟

گناه نشر می دهی ، آدم حسابی؟

حجاب از بهر زن ، شان و و وِقار است

به روز حشر، تو داری پس جوابی؟

اناری تا که بوده ، مَرد بوده

شریف و پاک و صاحب دَرد بوده

سرش رفته ولی ناموسش هرگز!

به نزدش هر منافق طرد بوده

مگر از قشر فرهنگی چه دیدی؟

که هِی لاف می زنی، هر جا رسیدی

الفبا را معلم برتو آموخت!

حقیری، گر چه قدرش را ندیدی

به فکر تو ، انار شهری عجیب است

معلم در انار، یک نانجیب است!

به صلّابه کشد هر دانش آموز!!

عجب شهری تو داری بس غریب است

معلم را خدا داده کمالش

مگر مولا نگفته از صفاتش؟

پسر جان ! معرفت قدری بیاموز

نگهدار حُرمت و شان و وقارش

اگر داری تو اندک عدل و انصاف

دغل را واگذار ، کمتر بزن لاف

که دنیا یکسره نیست بر مُرادت

مکن در حق خود اینگونه اجحاف

خدا بر جمله اعمالت بصیر است

بزن بر نفس سر کش ، دل اسیر است

عدالت را مکن ، قربانیِ دل

قضاوت در قیامت بی نظیر است