این رسم پسندیده مسلمانان چند سالی است که در بین ما همشهریان اناری تغییر پیدا کرده و اگرچه مستحب قربانی کردن فراموش نشده است اما پخش کردن قربانی در میان نیازمندان به کلی از یاد رفته است.

گویی قربانی می‌کنیم برای راضی شدن نفس خودمان نه راضی کردن خداوند و در این بین خویشاوندان نزدیکمان که دستشان به دهانشان می‌رسد منتفع می‌شوند و تنهاکسانی که بی‌‌بهره‌‌اند از این مستحب موکد، نیازمندان و یتیمانی هستند که در شهرستان انار حتی ماه ها از بوی و طعم گوشت نه چشیده اند و نه دیده اند.

به رسم مسلمانی و انسانیت یادمان نرود

در روایتی از امام صادق(ع) داریم که می‌‌فرمایند “قربانی را ذبح کنید و چهل نفر از نیازمندان را اطعام کنید که اگر همگی آنها برای شما دعا کنند خواسته شما اجابت می‌شود” همچنین در روایتی دیگر از پیامبر گرامی اسلام(ص) ایشان درباره قربانی کردن چهل شتر توسط حاتم طایی و پخش آن بین مردم فرمودند “اگر این چهل شتر را بین چهل فقیر پخش می‌‌کرد دعایش زودتر مستجاب می‌شد تا اینکه بین کسانی پخش کند که به آن نیازی ندارند”

در روز عید قربان فقرا و نیازمندان را فرامش نکنیم یادمان نرود دل هایی هستند که درد می‌کشند اما سکوت می‌کنند، صورت‌‌‌هایی هستند که با سیلی سرخ می‌شوند و پدرانی هستند که شرمنده خانواده هایشان هستند؛ هر چند کم اما شاید قسمتی از نذری ما روزی این چنین افرادی است.

یادمان نرود که از گذشته دعای خیر بزرگان ما برای کار خیرمان گرفتن یک در دنیا و ده در آخرت به عوض آن بوده است و چه کاری بالاتر از خوشحال کردن دل محرومان که دعای خیرشان تا به ابد نگهدار ما خواهد بود.

اگرخواستیم کار خیری انجام دهیم نیز یادمان نرود که حفظ کرامت این افراد را نیز باید در نظر داشته باشیم تا مبادا در کنار انجام یک کار خیر دلی شکسته پشت سرمان به جا گذاشته باشیم.

انتهای پیام/