شأن‌های فراموش‌شده کارگران و معلمان/ شعارگرایی دردی را دوا نمی‌کند

به گزارش ” انارما ” ، انقلاب اسلامی مروج و تحقق‌بخش تعالیم دین پیامبری است که در کتاب آسمانی‌اش تعلیم و تزکیه را گام اساسی در معرفت و بصیرت برای زیست الهی و آرامش‌بخش ذکر کرده و معلمی را شغل پیامبران در تربیت انسان‌های بافضیلت و ترازمند خلیفه‌الهی می‌داند.

همان پیامبر که خود بهانه خلقت و تاج مرصع آفرینش است، با همه ارجمندی نزد خداوند بزرگ، بوسه بر دست کارگر می‌زند و بر این بوسه افتخار می‌کند.

نظام اسلامی در ابتناء این نگرش توحیدی به دو مقوله “معلمی” و “کارگری”، کارگزاران و مسئولان خود را این‌گونه ارزش می‌بخشد که مقوم وحامی همیشگی همه اقشار بویژه این دو قشر شریف و تاثیرگزار جامعه باشند.

نامگذاری، نشانه توجه راهبردی نظام است
در کشورمان بمانند سایر کشورها، نامگذاری یک روز و یا یک هفته به نام شخص و یا شخصیت، نشانه اهمیت و اهتمام نسبت به آن شخص یا جایگاه است.

از سال اول پیروزی انقلاب و شهادت شهید مطهری بدست کوردلان مزدور منافقین، نامگذاری روز شهادت این استاد فرهیخته به نام “معلم” همچنین “کارگر” و بیانات امامین انقلاب در خصوص این دو قشر انقلابی و فداکار، گویای نقش راهبردی معلمین و کارگران در اداره و پیشبرد سیاست‌های نظام اسلامی است، که میزان توجه و سرمایه‌گذاری دشمنان در تخریب ذهنیت این دوقشر نسبت به نظام اسلامی نیز نشان‌دهنده نقش انکارناپذیر معلمان و کارگران در مسائل مختلف جامعه اسلامی‌مان است.

توجه نامتناسب دولت نسبت به جایگاه این دوقشر
سئوالی که همواره ذهن جامعه بویژه فرهنگیان و کارگران را به خود مشغول می‌سازد، توازون توجه دولت به این دو قشر متناسب با شأن و تاثیرگزاری معلمان و کارگران در کشور است.

باید در این ارتباط به دو نکته عنایت داشت. نکته اول، احترام و اعتراف همه مسئولان به جایگاه رفیع این دو طیف از جامعه و ارزش‌مندی آنان است که باید بجرأت اعتراف کرد مسئولان در این زمینه کم‌کاری نداشته و حتی گاهی اوقات در تمجید و تعریف از جایگاه این دو قشر تمام خلاءها و کم‌کاری‌های خود در عرصه عمل را نیز جبران می‌کنند که باید از این شعارگرایی و گفتار درمانی‌ها نیز انتقاد کرد و از مسئولان اجرایی و دولتمردان خواست تا فراتر از شعارها و جملات زیبا و مطنطن، بیشتر به عمل و حمایت‌های قابل لمس از فرهنگیان و کارگران بپردازند تا آنان با امنیت روانی و بدون دغدغه معیشت متوسط به فعالیت‌های حیاتی خود بپردازند.

نکته دوم، وجود ده‌ها و صدها مشکل و گلایه در هر دو حوزه معلمی و کارگری است که رفع این نواقص به تغییر نوع نگاه دولتمردان در هزینه‌ای بودن توجه به این دو قشر و تبدیل این نگاه به سرمایه‌ای بودن معلمان و کارگران است.

شأن‌های فراموش‌شده
همه اذعان دارند که معلمان و کارگران دارای جایگاهی تعیین‌کننده و فوق‌العاده سرنوشت‌ساز هستند، منتهی این شأن تحت تاثیر تنگناهای اقتصادی و تنزل فرهنگی چندان مورد رعایت جامعه قرار نمی‌گیرد و حتی دیگر، بخش اعظمی از معلمان و کارگران نیز به این شأن قائل نیستند. عده‌ای از این دو قشر اظهار می‌دارند که رسالت‌شان زیر چرخ‌دنده‌های تحقیر اقتصادی تضعیف شده و کم‌کم از تقدس قبلی خارج گردیده است.

گروه عظیمی از این دو قشر همچنان عاشقانه به کار و رسالت‌شان می‌نگرند و تاثیر اقتصاد و نگاه‌های مادی به قشر و شأن خود را نوعی تهاجم فرهنگی ذکر می‌کنند و معتقدند که این دو قشر هویت‌ساز نباید خود را قربانی ارزش‌های کاذب مادی و نوسانات اقتصادی بپندارند.

در هر صورت، واقعیت انکارناپذیر بر ضرورت بازسازی فکری جامعه و تنظیم نوع برخورد مناسب با شأن و شخصیت معلمان و کارگران در جامعه ایرانی تاکید دارد که تا دیر نشده باید در این زمینه اقدامات هوشمندانه و ثمربخش به اجراء گذارده شود.

فرصت مناسبت‌ها را باید مغتنم شمرد
روز معلم و هفته کارگر هر سال تکرار می‌شوند و سخنرانان که عمده از مسئولان هستند در این مناسبت‌ها به سخنرانی و برپایی آئین‌های تجلیل و اهداء جوایز به برترین‌های این دو مناسبت می‌پردازند، اما آنچه که مورد انتظار است، تلاش برای مردمی‌سازی این تجلیل‌ها و تکریم‌هاست تا موضوع شأن و جایگاه اجتماعی این دو قشر در فرهنگ عمومی جامعه ارتقاء یابد و منزلت تضعیف‌شده بازیابی شود.

انتهای پیام/