گفت و گو با "حسین علینژاد " زندانی سیاسی قبل از انقلاب

دویدن روی شن باپاهای ورم کرده زجرآور بود / با نوار کاست صدای آه و ناله، ما را شکنجه روحی می دادند

به گزارش انارما: شاید کمتر کسی از مردم شهرستان انار می داند که فردی از همین دیار بیش از ۳سال از عمر قبل از انقلاب اسلامی خود را به دلیل فعالیت علیه رژیم پهلوی و در راه به سرانجام رسیدن انقلاب اسلامی در زندان های قصر و اوین تهران گذارانده است.

حسین علینژاد  متولد سال ۱۳۳۱ در امینشهر  انار می باشد . وی پس از اخد مدرک سیکل برای ادامه دوران تحصیل به شهر مقدس قم رفت.وی از سال ۱۳۵۴ تا سال ۱۳۵۷ را در زندان های اوین و قصر به دلیل فعالیت سیاسی علیه رژیم پهلوی به سر برد. خاطرات دردناک حسین علینژاد را در مصاحبه ای که ایشان با خبرنگار انارما انجام داد  از زبان خودش بخوانید:

حسین علینژاد : در زمانیکه در امینشهر بودم در حدود سال  ۱۳۴۸، آخوندی به نام حاج آقا سلطانی در ایام ماه مبارک رمضان به امینشهر می آمد و در امور مذهبی ، فرهنگی ،سیاسی فعال بود و با طرح مواضع روشنگرایانه مردم را به سوی نهضت انقلاب و سرنگونی رژیم تشویق میکرد. بنده از همان زمان شیفته اقدامات این فرد شدم و در همین راستا در طرح تظاهرات و راهپیمایی علیه رژیم شرکت میکردم.

در تظاهرات ۱۵ خرداد سال ۵۴ دستگیر و راهی اوین شدم

بعد از آن سال به قم آمدم و در حالیکه بعد از قیام ۱۵خرداد ماه سال ۴۲ هرسال در اینچنین روزی تظاهرات برگزار می شد در سال ۱۳۵۴ هم در شهر قم در روز ۱۵ خرداد تظاهرات گسترده ای برگزار شد و من به همراه تعدادی دیگر از انقلابیون در میان تظاهرات دستگیر شدم و مرا به زندان اوین منتقل کردند. چون در فصل امتحاناتم بود موهای سرم را کوتاه نکرده بودم و قصد داشتم موهایم را بعد از امتحانات کوتاه کنم که فرصت نشد   و این موها بعد از اینکه من را دستگیر کردند بسیار برای ساواک جلب توجه بود و بهانه ای برای کتک زدن بود و وقتی که در دفتر آن بازجوی ساواک بودم موهای مرا میکشید و میگفت چرا انقدر موهایت بلند است.

با نوار کاست صدای  آه و ناله،  ما را شکنجه روحی میکردند

از بدو ورود به زندان اوین به ما فحاشی میکردند و از شکنجه هایی که همیشه بود شکنجه روحی بود که همیشه در بند های مختلف نوار کارست صدای آه  و فریاد و صدای التماس روشن بود و به این نحو ساواکی ها میخواستند زندانیان را شکنجه روحی کنند.

از شروع شکنجه تا زمان تخلیه اطلاعاتی خبری از پانسمان نبود

از دیگر شکنجه ها راه پله هایی بود که زندانی را در زیر آن روی تخت میخواباندند و پاها و دست های اورا با طناب می بستند و سینه اورا به تخت می بستند و بعد از آن یک شکنجه گر که متخصص بود و یک سرباز که دوره های آموزش شکنجه را دیده بود با سیم کابل زندانی را کتک میزدند و از بدو شروع شکنجه تا زمان تخلیه اطلاعاتی هیچ گونه پانسمان و دارو  و دکتری در کار نبود. یک پنبه داخل دهان ما میکردند و به ما میگفتند هروقت خواستی اغرار کنی با حرکت ابروی خود نشان بده و وقتی ما اشاره میکردیم و دهان ما را باز میکردند می گفتیم “ما بی تقصیریم” و آنها عصبانی تر میشدند و با شدت بیشتری ما را کتک میزدند.

دویدن روی شن ها باپای ورم کرده زجرآور است

زندان حیاط نسبتا بزرگی داشت که روی آن شن پهن بود و دور آن دریچه هایی از جنس میلگرد بود و شکنجه گر ما را با کابل کتک میزد  و از ما میخواست روی این شن ها بدویم اما آنهایی که تجربه کرده اند میدانند وقتی که انسان شکنجه شود دویدن روی شن ها با پای ورم کرده خیلی زجر آور است و بر روی دریچه های روی حیاط نیز  زندانیان را آویزان میکردند  و تا سرحد مرگ و زمانیکه زندانی اگر پایین نمی آمد میمرد او را آویزان نگه میداشتند.

خاطره پوشیدن آن پوتین را هیچ گاه فراموش نمیکنم

یکی از خاطراتی که هیچوقت از یادم نمیرود وقتی بود که با تنی خسته ،پر از درد و زخم میخواستم به بند خود در زندان بروم که آن ساواکی مرا وادار کرد پوتین های چروکیده و کوچک یک سرباز را بپوشم و حرکت کنم و در آن حالت با توجه به وضع وخیم روحی و جسمی که داشتم  و درحالیکه آن پوتین ها برای پاهای من کوچک بود ،  کامل پوشیدن آن و راه رفتن روی پله ها بسیار برای من دردناک و مشقت بار بود.

منتظر بخش دوم و پایانی خاطرات حسین علینژاد باشید…