در همین راستا، توافقنامه ژنو که در 3 آذر 1392 منعقد گشت یکی از نقاط عطفی محسوب می شد که بعد از آن دولت تصور می کرد بتواند فروش نفت را نسبت به گذشته افزایش دهد، چرا که بر اساس یکی از امتیازات 9 گانه ای که 1+5 متعهد می شد در قبال 27 تعهد ایران ارائه کند، «توقف تلاش 1+5 برای کمتر شدن فروش نفت ایران» بود، چنانکنه در متن اصلی توافقنامه تصریح شده بود: «توقف تلاش برای کاهش خرید نفت خام ایران به نحوی که مشتریان فعلی بتوانند میانگین میزان کنونی خرید نفت خام خود از ایران را کماکان ادامه دهند.»

بلافاصله بعد از توافق ژنو، وزیر نفت نیز به گفتگو با فایننشال تایمز نشست و از تصمیم قطعی ایران برای فروش نفت بیشتر خبر داد: «تحت هر شرابطی ما به 4 میلیون بشکه در روز می رسیم، حتی اگر قیمت نفت به زیر 20 دلار برسد.»

همزمان رییس جمهور نیز به مجلس رفت و در دفاع از لایحه بودجه سال 93 که در عمل اقتصاد ایران را بیشتر به درآمدهای نفتی وابسته می کرد، گفت: «با “افزایش درآمدهای نفت” و مالیات حجم بودجه عمومی دولت در سال آینده به بیش از 195 هزار میلیارد تومان رسیده است و این یعنی حدود 50درصد افزایش نسبت به عملکرد امسال …  تحرک فعالیت‌ها در بخش نفت و گاز قابل توجه است و نوید خوبی را برای سال آینده می‌دهد.»

با این حال بر اساس گزارش هفته گذشته  آژانس بین‌المللی انرژی، علیرغم تعهد آمریکا و 1+5 به ایران برای «توقف تلاش جهت فروش کمتر نفت ایران» طی دو ماه گذشته رقم صادرات نفت ایران به میزان قابل توجهی کاهش یافته و حتی به کمتر از میران قبل از انعقاد توافق ژنو در آذر سال 92 بازگشته است.

بر پایه این آمار، صادرات نفت ایران در ماه‌های مارس و آوریل به ترتیب به ۱.۲۹ و ۱.۱۱ میلیون بشکه در روز کاهش یافته و به سقف یک میلیون بشکه‌ای نزدیک‌تر شده است.

با این اوصاف مشخص می شود که یکی دیگر از امتیازات بزرگ! آمریکا به ایران در عمل چه اندازه «دروغ» بوده است چرا که اساسا مفهوم  «تعهد 1+5 برای توقف تلاش های قبلی جهت کاهش فروش نفت ایران»  یک تعبیر بسیار کلی و غیر قابل اندازه گیری است و اکنون که فروش نفت ایران کاسته شده و به میزان قبل از توافق ژنو بازگشته است، ایران هیچ شکایتی نسبت به این  مساله نمی تواند ابراز کند چرا که اولا طرف مقابل می تواند صورت مساله را به راحتی پاک کرده و مدعی شود کاهش فروش نفت ایران در دو ماه گذشته ربطی به تلاش های آمریکا نداشته است، ثانیا در صورت پذیرش این موضوع نیز می تواند ادعا کند «توقف تلاش برای کاهش نفت ایران» منحصر به همان ماه اول اجرای توافق ژنو بوده و بعد از آن آمریکا و اتحادیه اروپا ترجیح داده اند بار دیگر تلاش خود را برای کاهش فروش نفت ایران از سر بگیرند چرا که در متن اصلی توافق ژنو  هیچ قید زمانی برای این مساله مشخص نشده بود.

در این باره دکتر سعید زیباکلام  رئیس اسبق اداره سازمان های بین المللی وزارت خارجه که از منتقدان توافق ژنو است، چندی قبل گفته بود: «طرف مقابل متعهد شده تلاش‌ها جهت کاهش بیشتر فروش نفت خام ایران مکث شود، ملاحظه میشود که در اینجا، تلاش های بیشتر برای کاهش است که مکث میشود و این یعنی میزان تحریمهای فروش نفت کماکان به قوت سابق و موجود خود باقی خواهد ‌ماند. آنچه با مکث، و نه توقف یا برچیدن ساز و کارها، مواجه می شود، تلاش‌های هرچه بیشتر برای گسترش تور تحریم برای فروش نفت خام ایران است.»

زیباکلام در ادامه تصریح کرده بود: «به‌علاوه، ایران نمی تواند نه مشتریان موجود خود را، که به‌هرحال توانسته بودند از تور تحریم آمریکا حذر کنند، تغییر دهد و نه می-تواند میزان فروش نفت خام خود به همین خریداران را افزایش دهد. آیا دیده می شود که این نخستین و ظاهراً بزرگترین اقدام آمریکا و متحدان اروپایی اش به حوی مصداق ضرب المثل “روغن ریخته را نذر امامزاده کردن” است؟

پرواضح است که اگر آمریکا و متحدانش می توانستند مشتریان موجود ایران را صید تور تحریم های نفتی کنند، بدون هیچ تعللی این کار را می کردند و بر فشار بر ایران می‌افزودند. در این گام نخست، آمریکایی ها بسیار هوشمندانه دست از چیزی برداشتند که احتمال داشت در آینده و با تلاش‌های بسیار و صرف هزینه هایی، در اختیار داشته باشند! در اینجا یک سؤال مبنایی باقی میماند: ایران به‌راستی چگونه می‌تواند “مکث” آمریکا و متحدان اروپایی¬اش را راستی-آزمایی کند؟ آیا اساساً امکان راستی آزمایی در این زمینه وجود دارد؟»