دیدم که خانم همسایه، چنین برنامه ای را ندارند و ظاهرا اصلا حواسش به این موضوع نیست. تصمیم گرفتم خودم وارد عمل شوم.

از آن پس، هر گاه می خواستم وارد خانه شوم، یا به سمت اتاقی بروم که خانم همسایه است، سرفه های مدام می کردم و “یا الله” های پی در پی، که بالاخره این خانوم متوجه بشوند، که یک جوان به سن بلوغ رسیده ای دارند وارد می شوند و باید مراعات کنند.

سرفه های پی در پی و “اهن و اوهون” های ما هم کارساز نبود و خانم همسایه که از بچگی، مرا “بچه” دیده بود، اصلا دیگر حواسش به این چیزها نبود. من همچنان برایش بچه بودم.

ماجرای خانم مسیح علی نژاد و کارهایی که می کند، شباهت عجیبی به اتفاقات آن روزگار من و خانم همسایه دارد. سر و صداهای مدامی که این خانم به راه انداخته اند برای این است که کسی او را ببیند و ببینند که بالاخره ایشان هم به بلوغی رسیده اند و برای خودشان کسی شده اند. پس لابد باید تحویلش  گرفت.

من، مسیح علی نژاد را از نزدیک می شناختم و به عنوان خبرنگار در مجلس ، با هم ارتباط کاری داشتیم. انسان محترم و رزنامه نگار خوبی “بود”، اما هیچ گاه او را در حدی نیافتم که سر و صداهایش می نمود.

سر و صداهایی هم که امروز با آزادی های یواشکی اش به راه انداخته، از همان جنس سرفه های مدام و “اهن و اوهونهایش” دوره تازه به دوران رسیدن ما هست.

این روزها،عجیب روزنامه نگار بودنش را فراموش کرده است. و عمدتا در “قالب های دیگری” ظاهر می شود.

کافی است که یک بار دیگر خود را در قامت “روزنامه نگار” ببیند و خود، قضاوت کند، عکس هایش، اداهایش و کارهایش، آنچنان که باید برازنده است؟