وکالت بود حرفه‌ای ارجمند

به هر جاست نام و مقامی بلند

هر آن کس بیارد بر این پیشه رو

به قانون و حق آورد سر فرو

چو آیین سوگند آرد به جای

شود او وکیلی عدالت ستای

حقوق کسی چون بگردد تباه

برد بر وکیل مبرز پناه

هم او می‌رهاند ورا از ستم

نجاتش ببخشد ز بیداد و غم

بسا رنج را با دل و جان خَرَد

ز آسایش و خواب خود بگذرد

که حق موکل به دست آورد

به ظلم و تجاوز شکست آورد

جز احقاق حق نیست کار وکیل

در این ره رود روزگار وکیل

تسلط به قانون بود پیشه‌اش

در اطراف حق فکر و اندیشه‌اش

چو کیف وکالت بگیرد به کف

ورا هست اجرای قانون هدف

قدم چون گذارد به هر دادگاه

حریم قضا را بدارد نگاه

چو در پیش میز قضا ایستد

پی حرمت حق به پا ایستد

وکیل دلیر و حقیقت طلب

فقط در ره حق کند باز لب

ورا هست احقاق حق اوج کار

که از حق حقیقت شود آشکار

چو باور به حق دارد آن هوشیار

نه کاری پذیرد ز هر نابکار

نمی‌ترسد از سلطه زورمند

هراسی ندارد ز زندان و بند

بسا بهر کارش به بند اوفتد

به ناحق سرش در کمند اوفتد

ولی چون که کوشد به اجرای داد

نه سر خم کند پیش ظلم و فساد

بلی هرگز آن خادم راستی

نگردد سوی کژی و کاستی

که وجدان آسوده در هر زمان

بود برترین نعمتی در جهان

وکیلی که فرصت طلب هست و خام

کجا هست شایسته این مقام؟

ولی هر وکیلی که حق باور است

نمادی ز داد جهان داور است

همین داد ورزان روشن روان

به جسم عدالت ببخشند جان

قضات و وکیلان نیکو نهاد

دو سوی ترازوی عدلند و داد

مپندار حق در جهان دادنی است

چو حق دادنی نیست بستادنی است