آشنایی با هنرمندی از دیار پسته و آفتاب+تصاویر آثار هنری

به گزارش انارما،حسين مهرابي داودآبادي  فرزند احمد متولد54 است.زادگاه وي روستاي قربان آباد انارو دبير آموزش و پرورش با هفده سال سابقه ي تدريس درس ادبيات فارسي مي باشد.مهرابي علاوه بر دبيري در زمينه ي شعر و نويسندگي وخوشنويسي نيز دستي دارد.وي هم اكنون در حال نوشتن كتابي در مورد زندگي (بشر حافي«ره»)عارف شهير قرن سوم هجري قمري است.

او ميگويد:« متاسفانه هيچ گاه با جدّيت هنر  شعر و خوشنويسي را دنبال نكرده است و به اين دو به عنوان هنر نگاه نكرده البته اين بديهي است كه به جز اندكي از افراد، انسان قدر داشته هاي خود را نمي داند و زماني كه آنها را از دست مي دهد به ارزش آنها پي ميبرد.هنر نيز از اين موردهاست.»

ضمن آرزوي موفقيت براي ايشان در ادامه  چند شعر در قالب طنز و جدي ونيز چند نمونه از خوشنويسي ايشان را مشاهده کنید.

« خيزابه ي دل»

تا كه پيمان تو در لحظه ي ميعاد شكست                                      

سنگ غم،شيشه ي عمر دل غمزاد شكست

مُرده در نطفه ي خود اختر سعدم به ازل                                           

جام اقبال بلورم شب ميلاد شكست

بارها بند زدم اين دل و دستت دادم                                              

باز اين آينه از دست تو افتاد شكست

بغض يخ بسته كه در لُجّهي غمها مي سوخت                               

سر گشود آخر و با قوت فرياد شكست

دل جوشنده چو خيزابه ي تبخال به لب                                      

بر سر ساحل تو پاي چو بنهاد شكست

شاخه ي سبز اميد دل سودازده ام                                     

ريشه  خشكاند و به دست ستم باد شكست

لذت عشق چو خواهي، غم آن شيرين است                        

عشق، كوهي است كه با تيشه ي فرهاد شكست

همه دانند كه شيريست به شهر همدان

شير دل، پيشتر از سلسله ي ماد شكست  

«گفتگوي پسته ي پوك و پسته ي خندان»

حكايت شانزدهم

پسته ي پوك دهن بسته به خنداني گفت:                                     «من چرا بسته دهن هستم و تو خنداني

من و تو هر دو ز يك شاخه و يك برگ و بريم                                از چه من طردم و تو شاد به هر مهماني»

خنده زد پسته ي خندان و چنين گفت به او:                                 «گوهر مغز نداري كه چنين نالاني

گر دهان باز كني حاصل آن رسوايي است                                    پس همان به كه دهن بسته و غمگين ماني

هر كه بي مغز بود به كه نباشد خندان                                           گر چه باشد به نظر پسته ي رفسنجاني»

طفل داناست به از پير كهنسال خرف                                              نيست محبوب كسي در دو جهان ناداني

مرد نادان كه ندارد گهر عقل به جان                                             به جز از مرگ ندارد به جهان درماني

پاك شو تا كه شوي قابل فيض رحمان                                         جاهلانند به دور از نظر رحماني

شايد نشانه ايست …..

هر چنــد نيست مـُــوكب پادشاهي ام               

يك عمر ميشود كه در اين جاده راهي ام

سنگت شكست راه عبورم كه مي دهد           

 اين چيني شكسته لب دل ،گواهي ام

راهي به سوي آتش و راهي به زندگي           

ترديد وار نشسته سر اين دو راهي ام

تا مي رسم به مرز تو از ياد مي روم     

  بر روي قلب شيشه اي ات مثل آهي ام….

دل،سالهاست مُرده كه در شهر بي كسي        

  چيزي شبيه تر به حســــــين پناهي ام

ديريست قاب پنجره ات خالي از من است       

 شايد نشــانه ايست كه ديگر نخواهي ام

«رد پای عاشقی»

اشکها را هدیه کردم بر خطوط گونه ها

تا بنالم همنوا با ایرج و گلپونه ها

در حضورت هر چه زیبایی است کم می آورد

گرد خورشید تو باشد گردش گردونه ها

کن شکوفا خوشه ی زرین زلف عنبرین

تا بنوشم عطر ناب نرگس و بابونه ها

در رهت فواره ی امید من وارونه گشت

کی شود تا باز بینم عکس این وارونه ها؟

گر نروید بر دلم خورشید عشقت یک سحر

می شوم بیزار از دل همچو مار از پونه ها

جاده ها از جذبه ام سوی تو بر این باورند

نیست هرگز رد پای عاشقی زین گونه ها

چند رباعي نذر امام رضا(ع)

دل ، گوشه ي مسجد گـُهرشاد شكست                               در پشت همان پنجره فولاد شكست دل،هديه ي من برايتان بود آقا                                    افسوس كه از دست من افتاد شكست

عشق تو چه بي قرينه جاري شده است                      در قلب بدون چينه جاري شده است

سرچشمه ي درياي خروشان در توس                      روديست كه از مدينه جاري شده است

صد چله نشين صوفي صافي داري                               دلداده به اندازه ي كافي داري

با پاي برهنه سوي تو مي آيند                                      آقا، تو چقدر «بُشر حافي» داري

تا صبح شبي كنج رواقت ماندم                                  از ديده ي خود ستاره مي افشاندم

تا وقت سحر دعاي«اللهم                                          عجل لوليك الفرج » مي خواندم

صد آهوي عشق زير بيرق داري                                   والله قبولم نكني، حق داري

اين چند رباعي مرا هم بپذير                                     هر چند كه «دعبل» و «فرزدق» داري

« چشم تو»

لبت شراب و دو چشمت دو حـَبِّ انگور است

عجيب اينكه چقدر اين دو تا به هم جور است

شبي كه آيه ي زخم نگاه نازل شد

به اين نتيجه رسيدم كه چشم ما شور است

من از غرور نگاه تو اين چنين ديدم

كه با وجود دو چشم تو عاشقي«زور»است

نرفته كعبه و عمريست حاجي ام زيرا

طواف چشم تو حج است و سعي مشكور است

دلم هواي رسيدن به شهرتان دارد

ولي بگو چه كنم من؟ كه راهتان دور است

تمام من شده تسخير روح عشقي كه…

ز نسل بابل و عيلام و ماد و آشور است

«…اول من»

خواستی گر که دلی آب کنی ،اول، من

سوژه ای در غزل ناب کنی، اول، من

چون  بخواهی روی پرچین سکوت قلبت

عکس اندوه کسی قاب کنی ، اول من

با تمام دل خود گر هوست بر سر بود

سخن عشق کسی باب کنی ، اول من

گر پی آهوی وامانده ز راهی هستی

تا گلویش پر خوناب کنی ، اول من

پی یک پنجره ی باز اگر می گردی

تا دلت، بستر مهتاب کنی، اول من

بین این فوج فریبنده ی انسان و اتم

باغی از آینه سیراب کنی ، اول من

من چو تقدیم کنم دل به کسی ، اول تو

خواستی گر که دلی آب کنی، اول من

«تقسيم ارث پدري»

بعد از مرگ «تيمور كچل كلّه خوار»  ،دو پسرش او را كفن و دفن كردند؛سپس دست و صورت خود را شستند و رفتند گوشه اي  نشستند تا ارث بابا را تقسيم كنند؛برادر بزرگتر روكرد به برادر كوچكتر كرد و گفت:

اي برادر گريه بر فقدان بابا مال من                 

خنده كردن بر وفاي مال دنيا مال تو

زانتياي زشت و بد فرمان بابا مال من             

آن الاغ تيزپا با شال اعلا مال تو

گله ي بزهاي شيطان، با دو آغل مال من         

آن خروس پرطلا با صوت زيبا مال تو

 سكه هاي زنگ خورده درخزانه مال من          

نقد از من ،نسيه هاي خوب فردا مال تو

باغهاي پسته دارد زحمت دنيا ، ز من          

   بعد از آن كُلِ بيابان هاي دنيا مال تو

از سه تا ويلاي دريايي ، سه تايش مال من      

 كلبه ي خشت و گلي در كنج صحرامال تو

فرش كهنه با اثاث خانه ي بابا زمن                

بعد از آن هر آنچه شد در خانه پيدا مال تو

برادر كوچكتر كه اين همه محبت برادر ارشد را در حق خود ديد، از خوشحالي غش كرد ؛ وقتي به هوش آمد روكرد به برادر بزرگ و گفت:

اي برادر چون كه ديدم عدل و انصاف تو را      

من ز سهم خود گذشتم ، ارث بابا مال تو

بعدَ پستا ( بعد از پسته ها )

برو هر كار داري بعدَ پستا

سفر تا رشت و ساري بعدَ پستا

شپش جفتك زند در جيبت اما

سپه چك مي شماري بعدَ پستا

اگر مرگ آمده جانت بگيره

اگر حالش نداري؛ بعدَ پستا

عروسي هم اگر خواهي بگيري

چـِقَد خوبه بذاري بعدَ پستا

قَـتاغ و كشك وكاچي پيشَ پستا

جگر، مرغ سُوخاري بعدَ پستا

براي همسرت طوق و النگو

اگر هديه نياري بعدَ پستا

به مغزت لنگه ي كفشش كه سَهله

زند ديگ و بخاري بعدَ پستا

كــُنَد كاري مـِثِ دلال پسته

تو هم گَردي فراري بعدَ پستا

چه بشكن بشكنه امسال پوكو

خلاصه  كار داري بعدَ پستا

به اميد دو من پسته مكن خرج

عزيزم كم مياري بعدَ پستا

چقَد خوبه كه با اين وضع پسته

بِـري شلغم بكاري بعدَ پستا  

تو اي معتاد اگر الان خُماري

بـِكش اين زهرماري بعدَ پستا

مشو دلگير از شعرم ،تو از طنز

چه داري انتظاري ؟… بعدَ پستا  

يا صاحب الزمان(عج)

باز آ و رها كن تنم از سرد شدن

از پنجره و كوچه و شبگرد شدن

برگرد به لطف اگر چه داريم هنوز

يك كوفه ي دل، فاصله تا مرد شدن