به گزارش انارما، زنان کویر؛کمی اگر به عقب برگردیم و به وضعیت پوشش و حجاب سال های پس از انقلاب نظری افکنیم خواهیم دید، زنان و دختران جامعه آن سال ها اهمیت بیشتری به پوشیده بودن و پوشش می دادند.

شاید اگر کسی در آن سالها با پوشش مانتو به خیابان ها می آمد (آن هم نه مانتو های آن زمان و نه حالا ) و با وجود آنکه پوشش کامل بود و مانتو اش کاملا گشاد و چیزی از چادر کم نداشت، با نگاه های چپ چپ افراد روبرو می شد و حتی با تذکراتی…

شاید اگر آن سال ها پوششی بنام ساپورت به بازار عرضه می شد، بی شک زنان و دختران حتی نیم نگاهی به این پوشش نمی انداختند. اصلا مگر ساپورت را به عنوان پوشش قبول داشتند، چه برسد به آنکه آن را بپوشند و در کوچه و خیابان ها جولان دهند.

آیا مگر دختران انقلاب مادران امروزه ی ما نیستند؟چه شده که از پوشش مادرانمان تا دختران امروز فاصله افتاده است؟

این که بگوییم مادران برای انتقال ارزشها و شاید برای تربیت دینی نسل ها کمی عقب نشینی کرده اند گزافه نیست.

این که بگوییم غیرت پدران و برادران کمرنگ تر از گذشته دیده می شود و آنان نیز در این عرصه همچون زنان برابر و بلکه بیشتر دخیل اند گزافه نیست.

این که بگوییم سیاست دولت ها برای حفظ ارزش ها و برای حفظ قداست زن متزلزلانه عمل کرده گزافه نیست.

بی شک نگاه دولت ها در رابطه با شخصیت زن و نوع برخورد و نگرش آن ها با پوشش و نقش زن از اهمیت بسزایی برخوردار است.

جمله ایی فرانتس فانون در رابطه با انقلاب الجزایر دارد که بر نقش چادر و حجاب در رسیدن استعمارگران به اهدافشان اشاره می کند.

وی می گوید:”هر چادری که دور انداخته می شود افق جدیدی بر استعمارگر که ممنوع بود در برابرش می کشاید “.

از این جمله برداشت های متعددی خواهد شد، اما یکی از این برداشت ها اشاره دارد به اینکه پوشش امری فردی نیست بلکه یک امر اجتماعی و سیاسی ست که بسیاری از دولت ها برای بکارگیری اهداف خود آنرا مورد استفاده قرار می دهند.

در جایی می بینیم که دولت های غربی و استعمارگر از شعار آزادی و رهایی از قید و بند های پوششی برای تسلط، استثمار و به بند کشیدن کشورهای مسلمان استفاده می کنند و با تحریکاتی از سوی این دولت ها، آرامش کشور ها را به چالش می کشانند و خود ناظر بر این آشوب به شادی می نشینند و چون کفتار صفتان منتظرند که از لاشه های فتنه به نفع خود سود بجویند”نیمی از آنچه که در فتنه ی ۸۸ شاهد آن بودیم”.

در جایی دیگر دولت های داخل کشور، برای رسیدن به قدرت شعار “آزادی” را سر می دهند تا با چند رای اضافه به کرسی قدرت بنشینند، بیخیال آنکه چه تیشه ایی به ریشه ی انقلاب و ارزش های آن می زنند.

دولت اصلاحات با شعار “آزادی”،شعاری که سرآمد هر سخنرانی و کلامی از سوی بزرگان این دولت بود با روی کار آمدنش به پشتوانه ی فکری حجاب با نام آزادی حمله ور شد.

آن هم آزادی ماهواره ، آزادی های پوششی و روابطی و در عوض دین و اعتقادات مذهبی آزاد نبود چون نوعی کهنه پرستی و املی محسوب می شد.

در این زمان بود که مقام معظم رهبری اعلام کرد”با شبیخون فرهنگی مواجه شده ایم و حواستان را جمع کنید ” ولی کو گوش شنوا…

سیل عظیمی از پوشش های رنگارنگ و نادرست و مدهایی که بیش از آن که تن را بپوشانند، سعی بر جلوه گری تن دارند روانه ی بازار و خیابان ها شد…

بی حجابی آرام ،محتاط و سینه خیز پیش رفت.

جالب است که با وجود اینکه هر روز شاهد پوشش های نامناسب در جامعه هستیم و همه در شیپور می دمند که به فکر فرهنگ پوششی جامعه باشیم بعضی از بزرگان دولت سازندگی به نطق می نشینند که “زن می تواند کت و دامن بپوشد و رنگ سیاهی که ما انتخاب کرده ایم درست ضد آن چیزی ست که اهل بیت انتخاب کرده اند”.

سوال، ما که از پوشش چادر و حجاب کامل به اینجا رسیده ایم از پوشش کت و دامن به کجا خواهیم رسید؟

حواسمان باشد مهره ایی برای کفتار صفتان نباشیم و در فتنه ها رنگمان را پررنگ نکنیم و یادمان نرود که بر پیشانی شعار امسال “فرهنگ ” را داریم .

به گونه ایی عمل نکنیم که در میان شعار تدبیر و امید، جای امیدی برای حفظ کرامت واقعی زنان و ارزشهای پوششی نباشد.

منبع: بوتیا نیوز