دو خاطراه تلخ و شیرین از دوران انقلاب در تهران:

از لحظات پیروزی انقلاب در تهران تا قبر کندن برای شهدا در بهشت زهرا

انارما به مناسبت ایام الله دهه فجر مجددا خاطرات محمد قنادزاده پیشکوست عرصه تدریس و یکی از حاضرین در تهران در روز های پیروزی انقلاب اسلامی را منتشر میکند. خاطرات تکان دهنده و خاطره انگیز قنادزاده را از لحظات پیروزی انقلاب تا قبر کندن برای شهدا در ادامه بخوانید:

محمد قنادزاده-در عصر روز ۲۱ بهمن سال ۱۳۵۷ از طرف حکومت طاغوت ،حکومت نظامی در تهران برقرار شد و بعد از آن توسط امام (ره) حکومت نظامی لغو شد و این دستور در سرتاسر تهران منتشر شد و مردم تهران همه به خیابان ها آمدند و به راهپیمایی های شبانه و حفر سنگر مشغول شدند و تا صبح در خیابان ها ماندند و همین عامل باعث شکست کودتا بر علیه انقلاب در ۲۲بهمن سال ۱۳۵۷ و پیروزی انقلاب اسلامی ایران در این روز شد.اوج درگیری های خیابانی بین انقلابیون و حکومت ظاغوت در روز های ۲۱ و ۲۲بهمن سال ۵۷ بود.

بهشت زهرا توانایی کفن و دفن شهدا را نداشت/برای شهدا قبر میکندیم

 شهدای انقلاب اسلامی در آن روز ها به قدری زیاد بود که کادر بهشت زهرا توانایی کفن و دفن پیکر شهدا را در بهشت زهرا  نداشت و در نیجه از مردم تقاضای کمک کرد وهرکس در این مورد توانایی داشت به طرف بهشت زهرا می رفت.

از کمبود های آن روز های بهشت زهرا صابون و کافور و…بود که من بهمراه دوپسر خاله ام(قاسم فدائیان و دیگری عباس قدیری از نخبگان برجسته اناری و شهردار باسابقه تهران) با تهیه صابون و باقی مواد مورد نیاز  از فیروز آباد شهر ری به طرف بهشت زهرا حرکت کردیم.

هنوز به شهر ری نرسیده بودیم که اعلان کردند  دیگر لازم نیست به بهشت زهرا برویم امام ما بطرف بهشت زهرا حرکت خود را ادامه دادیم و وقتی به آنجا رسیدیم صحنه ی تکان دهنده ای را دیدم که بعد از گذشت سی و چندسال هروقت یادش میکنم بغض گلویم را فرا میگیرد و آن صحنه این بود که وقتی ما رسیدیم به غسالخانه  در زیر شیروانی که حدودا ۵متر ارتفاع داشت شهدا را بر روی هم چیده بودند که تا زیر سقف شیروانی رسیده بود و در آنجا ایثارگری در معنای واقعی کلمه به اوج خود رسیده بود.

هرگروه و دسته ای هر کاری در  رابطه با کمک رسانی برای دفن شهدا  میتوانست دریغ نمیکرد و ما سه نفر با هم در قطعه شهدا سه قبر کندیم و این صحنه همه ساله در جشن پیروزی انقلاب در تلویزیون نشان داده میشود که در آن تصویر اینجانب  پشت به دوربین بوده ام.

تجربه اولین راهپیمایی

اولین راهپیمایی  از قیطریه به طرف میدان انقلاب و بلوار آزادی به سمت میدان آزادی در حرکت بود که توسط شهید مفتح اداره میشد و من هم در این راهپیمایی بودم که یکی از برجسته ترین این راهپیمایی ها ،در مسیر راهپیمایی یک ساختمان نیمه ساز وجود داشت که تعدادی از مردم به طبقات بالای آن رفته بودند و از بالا شعار میدادند که تحمل و فرونریختن آن ساختمان با توجه به تعداد بسیار زیاد افرادی که به بالای آن رفته بودند قطعا حکمت و لطف خداوند متعال بود.

گروهی در بالا و گروهی در پایین ساختمان چنان شعار میدادند که لرزه بر تن حکومت پوسیده طاغوت می افتاد و نیروی وصف ناپذیری در انقلابیون ایجاد میشد که اگر تعدادی هم ترس داشتند تبدیل به جرات  و شهامت میشد و از این صحنه ها در نقاط مختلف تهران زیاد مشاهد میشد که در این مجمل نمیگنجد.

این راهپیمایی  تا میدان آزادی (شهیاد)ادامه داشت و اعلان کردند که فردا(۱۷شهریور) در میدان شهدا(ژاله)تظاهرات میباشد که در پی آن گفته شد نروید که کماندوهای حکومت ظاغوت و اسرائیل قصد کشتار مردم را دارند در فردای آنروز ۱۷ شهریور ۵۷ تعداد زیادی از مردم به خاک و خون کشیده و به شهادت رسیدند.

(درود و سلام بر تمامی شهدا از ازل تا ابد)