چنین مسائلی در دهه‌های بعدی نیز از سوی دولت‌ها دنبال شد. شاید مهمترین مصداق اوپوزیسیون‌نمایی را بتوان در قاموس مرحوم هاشمی‌رفسنجانی متصور بود. هاشمی در سال‌های اخیر «کنار رهبری می‌نشست»، اما «در برابر رهبری ایستاده بود»، شعار امام را می‌داد، اما خلاف امام عمل میکرد! از فتنه ۸۸ گرفته تا مذاکره با آمریکا و تحریف امام و افراطی خواندن حزب اللهی‌ها و تضعیف شورای نگهبان. مهدی خزعلیِ ضدانقلاب و عیسی سحرخیز و هر آنکسی که با انقلاب و رهبری بد بود؛ زیر عبای هاشمی بود و مورد لطفش. 

هر سخنرانی‌اش پر بود از نیش و کنایه و طعنه به جمهوری اسلامی و انقلاب و ارزش ها. بی بی سی و رادیو فردا و آمریکایی‌ها «رهبری را تندرو» و «هاشمی را میانه‌رو» می‌دانستند. او بود که وقتی رهبری میگفت به مذاکرات بدبین است، با صدای رسا اعلام میکرد به مذاکرات خوشبین است. او بود که حزب اللهی‌های که رهبری مدافعشان بود را «افراطی و تندرو» لقب داد و جرات تکرارش را به دیگران داد. او بود که سال ۸۸ نامه بی سلام و والسلام به رهبری نوشت و کمتر از یک ماه پس از خطبه‌های رهبری باز هم از تریبون نمازجمعه از تقلب سخن گفت.

از دیگر نمونه‌های مشهور مخالف‌خوانی دولت‌های مستقر و به عقب راندن منتقدین و جناح انقلابی می‌توان به ماجرای لوایح دوقلو در دولت دوم اصلاحات اشاره کرد. 

لایحه‌های افزایش اختیارات رئیس جمهور و حذف نظارت استصوابی شورای نگهبان که از سوی دولت سید محمد خاتمی به مجلس ششم ارائه شد به لوایح دوقلو معروف شده اند. در تاریخ ۸/۶/۱۳۸۱ آقای سید محمد خاتمی، رئیسجمهور وقت، به مناسبت هفته دولت در مصاحب‌های با خبرنگاران داخلی و خارجی، خبر از لایحه “اصلاح قانون انتخابات مجلس” از سوی دولت داد.

وی همچنین “تز خروج از حاکمیت” مشارکتی‌ها را افشا نمود: “در صورت تأیید نشدن کامل این دو لایحه، اصلاحطلبان از حاکمیت خارج خواهند شد؛ زیرا عملاً کاری از دست آن‌ها برنخواهد آمد تا به مطالبات مردم پاسخ دهند. خروج از حاکمیت هم شامل استعفای دسته جمعی رئیس جمهوری و نمایندگان مجلس ششم است”

علی کرد، از فعالین سابق اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل با نقد ژست اپوزیسیون‌نمایی بالاترین مقام‌های مملکتی گفت: نجس‌ترین نوع اپوزیسیون نمایی که واقعا تنفر آوره همینه که تا زانو تو مدیریت ارشد کشور باشی و زبونت دراز‌تر از اپوزیسیون لندن نشین باشه.